Scratching memories...

Όταν ξύσεις τον τοίχο δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεις από κάτω…

Χρώματα, διαφορετικά υλικά, κρυμμένες στιγμές και κρυμμένοι ήχοι μέσα του…

Δεν είναι απλά σαν να ζωγραφίζεις πάνω σε κάτι παλιό.

Αυτό τα σβήνει όλα…

Το παλιό δεν είναι πλέον ορατό και το νέο αρχίζει και μετράει ώρες, μέρες, ίσως και μήνες ή και χρόνια μέχρι να έρθει ένα νέο χρώμα, ένα νέο σχέδιο να τα πλακώσει όλα από πάνω….μια νέα έμπνευση…

Ο Vhils όμως καταφέρνει το διαφορετικό.

Δημιουργεί κάτι καινούργιο, φέρνοντας στην επιφάνεια το παλιό.

Αυτό το ανακάτεμα του παρελθόντος, με το παρόν …δημιουργεί εικόνες που σίγουρα είναι εκεί για να μείνουν.

Λατρεύω την τέχνη του νέου πορτογαλέζου street artist γιατί αντί για πινέλο χρησιμοποιεί τρυπάνι …αντί για καμβά χρησιμοποιεί ένα παλιό φθαρμένο τοίχο …ή καμιά φορά τον δημιουργεί και από το μηδέν..απλά και μόνο για να τον φθείρει…

Φθορά …η λέξη που περιγράφει απόλυτα την τέχνη του Vhils …

Φθορά που γεννάει όμως πρόσωπα που τραβούν το βλέμμα σου σε τοίχους και σημεία που ποτέ πριν δεν θα κοιτούσες.

Φθορά που ξαναγεννάει ξεχασμένα μέρη, ξεχασμένες στιγμές…

Η ιδέα του street art ξεφεύγει από το τη συμβατική ζωγραφική πάνω σε ένα τοίχο με σπρέι και πινέλα και γίνεται χαρακτική μεγάλης κλίμακας. Η ιδέα του να χαράξεις τον τοίχο αντί να τον καλύψεις με χρώμα με ενθουσιάζει, γιατί χαράζοντας… τα βάζεις με την ιστορία …και αυτό από μόνο του είναι πιο συναρπαστικό απ’ το απλά να την καλύπτεις.

Ο Alexandre Farto, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, επεξεργάζεται και άλλα υλικά πέρα από τις επιφάνειες παλιών και εγκαταλελειμμένων κτιρίων. Στο site του, και σε όσα αναφέρονται σε αυτόν, μπορώ απλά να χαθώ με τις ώρες κοιτώντας τα υπερμεγέθη πορτραίτα του να «ομορφαίνουν» ανυποψίαστες γωνιές.

Πόσο απλές μπορεί να είναι οι σκέψεις γενικά που θα γεννήσουν ξεχωριστές ιδέες…

Και πόσο ξεχωριστοί μπορεί να είναι αυτοί που τις πραγματοποιούν…

Ο Vhils με έκανε σίγουρα να δω τους ρημαγμένους αυτούς τοίχους σαν μία απέραντη «έκθεση δρόμου» απλωμένη σε όλες τις πόλεις από τις οποίες πέρασε…

υ.γ. εύχομαι μια μέρα σε κάποιο ταξίδι μου, περπατώντας αμέριμνα, να συναντήσω ένα από τα «χαραγμένα» του πορτραίτα.

http://www.alexandrefarto.com/

http://unurth.com/index/filter/Vhils

http://www.youtube.com/watch?v=R2_tdw8lINE

"Floppy"-ART

Ζωγραφίζει σαν ένας διαφορετικός street artist εικόνες που θα μπορούσαν να είναι γκράφιτι στους μισογκρεμισμένους τοίχους ενός δρόμου, στον καινούργιο λευκό καμβά που μόλις αγοράστηκε, σε μια λευκή κόλλα χαρτί...

Ο Nick Gentry όμως προτιμάει να ζωγραφίζει πάνω σε παλιές και άχρηστες πλέον δισκέτες.

Το τετράγωνο αυτό αντικείμενο που θυμόμαστε σαν την πρώτη συσκευή που μπορούσαμε να αποθηκεύσουμε τα λιγοστά αρχεία που χωρούσε, και που πλέον υπάρχουν ξεχασμένα σε κάποιο παλιό κουτί, ή σε κάποιο ξεχασμένο συρτάρι, είναι ο καμβάς που ο Βρετανός αυτός καλλιτέχνης επιλέγει για δημιουργεί.

Τις αφήνει ακριβώς όπως είναι, με τις σημειώσεις πάνω στο λευκό κολλημένο χαρτί, με τα διάφορα χρώματα τους...ίσως και με τα αρχεία ακόμα μέσα τους...

Πόσες στιγμές από "save" μπορεί κανείς να βρει στις αμέτρητες αυτές δισκέτες;

Ο Nick Gentry είναι ένας νέος ξεχωριστός καλλιτέχνης γιατί δίνει πνοή σε αντικείμενα που είχαν πάψει να έχουν σημασία για εμάς. Τα στήνει το ένα δίπλα στο άλλο και ξεκινάει από το μηδέν με μία επιφάνεια που είτε θα τον επηρεάσει από τις χρωματικές επιλογές των δισκετών για τα χρώματα του έργου, είτε θα πατήσει πάνω στα χρώματα, θα τα σβήσει, θα δημιουργήσει το λευκό και πάνω εκεί θα ζωγραφίσει τα πρόσωπα που εκείνος εμπνέεται. Ο νέος αυτός τρόπος ανακύκλωσης υλικών...και στιγμών δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στα έργα του. Τα μεγέθη τους ποικίλουν, άλλοτε πολύ μικρά και άλλοτε τόσο μεγάλα όσο να καλύπτουν έναν ολόκληρο τοίχο.

Έτσι όχι μόνο οι δισκέτες εγκλωβίζουν τις στιγμές που έχουν κρατήσει μέσα τους, αλλά και το βλέμμα των προσώπων που έχει αποτυπώσει πάνω τους εγκλωβίζει το βλέμμα του θεατή. Το αντικείμενο αυτό, παύει πλέον να είναι μια απλή δισκέτα...και γίνεται ένα μέσο ανταλλαγής συναισθημάτων...άλλοτε κρυμμένων καλά και άλλοτε φανερών να αιωρούνται μέσα στο χώρο...

Ο Nick Gentry είναι ζωγράφος και εικαστικός. Γεννήθηκε το 1980 στο Λονδίνο.

http://www.nickgentry.co.uk/

http://www.flickr.com/photos/nickgentry

http://twitter.com/nickgentryart

http://www.facebook.com/nickgentryart

JR winner of TED 2011 Women are heroes

JR "breath-giving" Art

Η τέχνη του να μπορείς να δίνεις ζωή σε κάτι που έχει αφεθεί στο χρόνο, σε κάτι που χάνεται μέρα με τη μέρα, που κανείς δεν προσέχει και κανείς ίσως να μην βρίσκει και ενδιαφέρον...

Ο JR μέσα από πορτραίτα απλών ανθρώπων έφερε στο προσκήνιο το απλό βλέμμα ενός ξυπόλητου παιδιού στην Αφρική, της νεαρής ανύπαντρης μητέρας στην Βραζιλία, της ηλικιωμένης γυναίκας γεμάτης θλίψη στην Σανγκάη, του νεαρού αγοριού με τα μάτια γεμάτα

όνειρα στις γειτονιές της Ινδίας, των ατίθασων και γεμάτων ανησυχίες νέων στο Παρίσι...

Οι άνθρωποι "απο-τύπωνονται" πάνω στα κτίρια, σαν το αποτύπωμα της εποχής, ένα αποτύπωμα τόσο ζωντανό που κρατάει το βλέμμα του περαστικού και το φυλακίζει πάνω του. Ο μισογκρεμισμένος τοίχος ενός σπιτιού κρατάει το βλέμμα ανθρώπων, ίσως και κάτι παραπάνω από ένα απλό βλέμμα, την ψυχή τους την ίδια, την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν το κόσμο... ξεκινώντας από την κάθε μικρή γειτονιά των υποβαθμισμένων πόλεων.

Οι τεράστιες φωτογραφίες καλύπτουν τους ξεφτισμένους σοβάδες, την πέτρα που έχει υποστεί φθορές του χρόνου, τα στέγαστρα των σπιτιών, τα βαγόνια των τρένων, τις προσόψεις κτιρίων...καλύπτουν όλα αυτά που πρέπει να προσέξουμε, ή όλα αυτά που ήδη προσέχουμε για να δούμε πλέον την εικόνα πάνω σε αυτά...

Η πόλη μεταμορφώνεται...αλλάζει...ζωντανεύει...και από απρόσωπη που είναι κάποιες φορές αποκτάει πλέον χαρακτήρα, συνείδηση και προβληματισμούς... Έτσι λοιπόν οι φαβέλες στη Βραζιλία γίνονται ο καθρέφτης για τα μάτια ανθρώπων από τις γειτονιές τους και καθρέφτης αφύπνισης για όσους θέλουν να δουν από πιο κοντά το πραγματικό βλέμμα των ανθρώπων που κατοικούν εκεί... ένα βλέμμα γεμάτο από ελπίδα και ευτυχία...Ευτυχία που κρύβεται κάτω από την αυτοκόλλητη αυτή φωτογραφία, κάτω από το ασπρόμαυρο της χρώμα...ευτυχία που έμμεσα μεταφέρεται και στους γύρω θεατές αυτών των εικόνων...

Και αν ο JR δηλώνει ότι δεν έχει σκοπό να αλλάξει τον κόσμο μέσα από αυτό...σίγουρα το έχει κάνει...Γιατί αν έστω και ένα παιδί που δεν φοράει παπούτσια δει τη φωτογραφία του και αρχίζει και τρέχει χαρούμενο αν και ξυπόλητο πάνω στο άγριο χώμα και χωρίς να το νοιάζει, και η μητέρα του αντικρίζει τα μάτια του στον τοίχο απέναντι από το σπίτι της να της χαμογελάνε, τότε σίγουρα κάτι έχει αλλάξει...Αξίζει για κάθε ένα από αυτά τα χαμόγελα που βγήκαν στις ξεχασμένες αυτές γειτονιές...

Και πλέον και οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι και οι απομονωμένες γωνιές και οι απρόσωπες προσόψεις κτιρίων, όλα πλέον ξαναζωντανεύουν, ζωντανεύουν τις πόλεις αλλά κυρίως ζωντανεύουν τς συνειδήσεις των ανθρώπων....

http://www.jr-art.net/

Luxury vs Architecture

Τελικά τι μας εντυπωσιάζει περισσότερο;

Αυτό που είναι ακριβό ή αυτό που είναι όμορφο;

Δυστυχώς στις μέρες τείνουμε να παρασυρόμαστε και να θεωρούμε όμορφο και καλαίσθητο κάθε τι υπερβολικό και ακριβό που γίνεται.

Αυτές οι δύο έννοιες όμως δεν συμβαδίζουν πάντα, και σίγουρα δεν είναι το χρήμα που δίνει σε κάτι αξία.

Αφορμή για ένα τέτοιο προβληματισμό μου έδωσαν οι φωτογραφίες ενός πολυτελούς ξενοδοχείου που πέτυχα στο ίντερνετ. Οι εικόνες που θα ακολουθήσουν παρακάτω είναι από το υπερπολυτελές ξενοδοχείο Marina Bay Sands στην Σιγκαπούρη.

Αρχικά μου τράβηξε την προσοχή το σχήμα του ξενοδοχείου και αυτός ο πελώριος όγκος που συγκρατούν οι 3 πύργοι. Θεωρείται το πιο ακριβό ξενοδοχείο που έχει κτιστεί μέχρι σήμερα και περιέχει μέσα μία ατελείωτη λίστα από δραστηριότητες. Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι η πισίνα που βρίσκεται στο ψηλότερο μέρος του ξενοδοχείου στον περίεργο αυτό όγκο που θυμίζει βάρκα.

Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι το πόσο αδιάφορη και καθόλου καλαίσθητη είναι η αρχιτεκτονική αυτού του κτίσματος. Και έχει τελικά νόημα να αλλοιώνεται ο ήδη επιβαρημένος ορίζοντας της Σιγκαπούρης με τέτοια έργα; Για ποιο λόγο; Για να κάνουν κάποιοι μπάνιο κοιτώντας τους ουρανοξύστες της Σιγκαπούρης από ψηλά και εισπνέοντας όλη της την ρύπανση; Κι αν τελικά καταλήγουμε στο να δημιουργούμε τέτοια υπερμεγέθη κτίσματα, μήπως πρέπει να σκεφτόμαστε περισσότερο την αρχιτεκτονική και την αισθητική μας;

Αυτό δυστυχώς που μας τραβάει πάντα είναι το διαφορετικό, το εντυπωσιακό, το ακριβό, αυτό που ίσως δεν έχει κάνει κανείς άλλος πριν από εμάς…

Είναι αυτό όμως η ευτυχία της ζωής;

Σας αφήνω να κρίνετε…

Εγώ πάντως θα προτιμούσα να κολυμπάω σε κάποια από αυτές τις παραλίες της Σιγκαπούρης, χωρίς τεράστιους πύργους απέναντι μου και χωρίς να νιώθω ότι κολυμπάω 200 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας…

Εσείς;

Archive-Τhe empty bottle

The colours run away as the sun fades the day,

I find it so hard to find the right words to say,

I know that when I have to leave and close it all down,

I'm losing everything that you have made me.

Let the sea roll over me and wash me away,

let me slide deep beneath this crushing blue,

the light in the night and the stars on your face,

you are everything that surrounds me in this place,

I am the hollowness the empty bottle at the end

I am the falling part playing at pretend,

I want that feeling back deep inside my heart.

Lay down these feelings push them all aside,

crawl out into the light my love I cannot hide,

searching for togetherness on the other side,

a thousand bullet holes this love cannot die,

I am the hollowness the empty bottle at the end,

I am the falling part playing at pretend

I want that feeling back deep inside my heart.

...όλα της γης τα χρώματα...

...θα μπορούσαν να είναι αφηρημένοι πίνακες ζωγραφικής...

...είναι όμως εικόνες από τον καμβά της ίδιας της γης...

...αεροφωτογραφίες από το ντοκιμαντέρ "Home"...

...γιατί της γης τα χρώματα δεν χωράνε σε καμία παλέτα...

καλημέρα...