Η Βαρκελώνη που αγαπώ μέσα από φωτογραφίες…μέσα από στιγμές...
Όταν μια πόλη μπορεί μόνο να σε μαγεύει και να σε κάνει δική της τότε πρέπει πάντα να της δίνεις την υπόσχεση ότι θα επιστρέψεις. Και το έκανα…4 χρόνια μετά.
Παρέμεινε ίδια και είχε άλλους τόσους λόγους για να την αγαπήσω περισσότερο.
…για τις κρυμμένες πλατείες της που ξεφυτρώνουν ξαφνικά μπροστά σου και σε εγκλωβίζουν ευχάριστα μέσα τους, όπως την μικρή πλατεία St.Filip Neri που μπορώ να κάτσω με τις ώρες να κοιτάω τους ψηλούς τοίχους που την περιτριγυρίζουν και τα σημάδια από τις σφαίρες από τις εκτελέσεις που υπάρχουν ακόμα πάνω τους. Μια πλατεία που με μία μελαγχολική ομορφιά σου θυμίζει ακόμα και σήμερα την ιστορία της.
…για τα κίτρινα άνθη που είχαν γεμίσει τους δρόμους και έπεφταν σαν βροχή από τα δέντρα μέσα στο καλοκαίρι …μία κίτρινη θερινή βροχή που απλά σε χάιδευε στο σώμα…
…για όλα εκείνα τα πολύχρωμα πλακάκια που με έκαναν να σταματώ όποτε έμπαινα σε ένα χώρο, σε σπίτια, σε μουσεία, σε μαγαζιά, και να τα κοιτάω και να τα φωτογραφίζω …παντού πολύχρωμα πλακάκια που μόνο με μία φωτογραφία μπορούσα να τα κρατήσω για πάντα στην μνήμη μου.
…για όλες τις δημιουργίες του μεγάλου Gaudi που όσες φορές και να μπω μέσα είναι πάντα σαν να τις βλέπω για πρώτη φορά. Μπορούν να σε εκπλήξουν το ίδιο και να σε παρασύρουν μέσα τους θαυμάζοντας συνεχώς το απέραντο μυαλό αυτού του ανθρώπου …και είναι στιγμές που νιώθεις τόσο μικρός μπροστά στα έργα του αλλά και τόσο γεμάτος μέσα σου, που αυτή η αίσθηση δεν συγκρίνεται με τίποτα. Είναι ο απόλυτος θαυμασμός και σεβασμός στον αρχιτέκτονα που έκανε πραγματικότητα ότι παραμυθένιο φανταζόταν.
…για το γερμανικό περίπτερο του Mies van der Rohe που η σκέψη και μόνο ότι σχεδιάστηκε το 1929 σε τρομάζει και σε κάνει να το θαυμάζεις ακόμα περισσότερο για τις αρχιτεκτονικές του γραμμές και για την διάσημη Barcelona Chair που είναι εκεί μέσα ταλαιπωρημένη από το χρόνο αλλά διαθέσιμη να την θαυμάσεις. Το γυναικείο άγαλμα που πατάει πάνω στο νερό κρατάει εκεί όλες τις σκέψεις των ανθρώπων που έχουν μπει μέσα σ αυτό το χώρο …και θα φυλακίσει σίγουρα και τις δικές σου.
…για τα χρώματα και τις διαφορετικές μυρωδιές της Boqueria, της πολύχρωμης αγοράς στο κέντρο της πόλης που χάνεσαι στους διαδρόμους χαζεύοντας τα προϊόντα περισσότερο σαν εκθέματα παρά σαν είδη προς αγορά.
…για την clara, το πιο δροσερό ποτό του καλοκαιριού που δεν είναι τίποτα άλλο από μπύρα αναμεμιγμένη με λεμονάδα…
…και για τον café con hielo, ο δικός τους τρόπος να πίνουν παγωμένο καφέ…
…για τις διαφορετικές υφές με τις οποίες έχει ντύσει ο Gaudi τις δημιουργίες του, μ ένα ατελείωτο παιχνίδι από σπασμένα κεραμικά, σαν ένα πάζλ με ακανόνιστα κομμάτια…
…για τα ποδήλατα που προσφέρονται στους πολίτες της πόλης, το γνωστό bicing, για να μην χρησιμοποιούν αυτοκίνητα και μηχανάκια και κάνει τους βαρκελονέζους να τρέχουν πάνω κάτω με τα κόκκινα μικρά ποδηλατάκια …γιατί με τα ποδήλατα βλέπεις την πόλη αλλιώς …και θα σ αρέσει πολύ περισσότερο έτσι...
…για τα τόσα πολλά μουσεία που θα σε πονέσουν τα πόδια σου για να τα περπατήσεις και που δεν θα ξέρεις ποιο να διαλέξεις και που να πρωτοπάς.
…για τα ανυποψίαστα γλυπτά που συναντάς σε διάφορα σημεία της πόλης, είτε σε δρόμους είτε και πάνω στο νερό…
…για τα πολλαπλά σημεία που σου προσφέρει αυτή η πόλη για να ξαποστάσεις και να απολαύσεις την θέα που απλώνεται μπροστά σου...
…για το madame jasmine…το καφέ-μπαρ με τις περισσότερες αναμνήσεις που την πρώτη μέρα με λύπη το συνάντησα κλειστό αλλά τις επόμενες μέρες ήταν εκεί να μου θυμίσει όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές που κρατούσε μέσα του…
…και για το μεγάλο γλυπτό με τον γάτο του Botero που στέκει χρόνια τώρα απέναντι από το Madame Jasmine στην Rambla del Raval, και προσέχει μέρα και νύχτα την πολυπολιτισμική αυτή πλατεία.
…για τα έντονα χρώματα και τις ξεφτισμένες υφές σε κάθε μικρό καφέ που ανακαλύπτεις στα στενά δρομάκια αυτής της πόλης...
…για την αρχιτεκτονική της, που ξετρυπώνει από παντού, σε μικρό ή μεγάλο, ορατό ή ανυποψίαστο σημείο αυτής της πόλης…
…για τις φιγούρες αυτής της πόλης που δεν διαφέρουν και πολύ από τις δικές μας καθημερινές ανθρώπινες φιγούρες…
…για το ότι μπορείς να συναντήσεις το Νέμο, μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ενυδρείου…
…για τον τρόπο που εκείνοι κυκλικά μαζεύουν τα σπαρτά τους δημιουργώντας ένα είδος landscape art βγαίνοντας από τα όρια της πόλης…
...που έρχεται σε αντίθεση με το θέαμα που αντίκρισα πέρυσι το καλοκαίρι στην Πάρο…
…και για τα χειροποίητα δώρα που σου χαρίζουν φίλοι σου, που είναι πάντα σε αυτή την πόλη και περιμένουν πότε θα επιστρέψεις…
...hasta pronto...
