Sabiya

Την λένε Sabiya και είναι η καινούργια μου φίλη.
Φοράει μπλε ρούχα και έχει ένα λευκό ύφασμα τυλιγμένο στο κεφάλι και τους ώμους της.
Κοιτώντας τη φωτογραφία όλο και περισσότερες φορές το βλέμμα της αρχίζει να γίνεται γνώριμο, να το συνηθίζω.
Δεν με ξέρει.
Δεν με έχει δει ποτέ.
Αυτή όμως τη φωτογραφία την έβγαλε για μένα ή μάλλον καλύτερα για να καταλήξει σε μένα.
Φέτος είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα στείλω τις ευχές μου.
Θα περιμένει όμως ευχές; θα ξέρει άραγε τι σημαίνει ευχή και γιατί την δίνει ο ένας στον άλλο; Δεν ξέρω …
Κάρτα, ναι μάλλον κάρτα θα στείλω…και σίγουρα στα αγγλικά, για να μπορέσει κάποιος να της την μεταφράσει. Μπορεί τα λίγα εκατοστά της κάρτας να μην μπορούν να χωρέσουν μέσα όλα αυτά που θέλω να της πω, όλα αυτά που θα ήθελα να της δείξω και να της διηγηθώ. Θα μπορέσω όμως να της στείλω λίγη ‘γραμμένη’ ζεστασιά κι εύχομαι μονάχα να μπορέσει να την νιώσει.
Η Sabiya μπορεί να μην έχει λάβει ποτέ μια δικιά της χριστουγεννιάτικη κάρτα … ή μια οποιαδήποτε κάρτα και μπορεί να μην ανταλλάζει δώρα με τους γονείς και τα πέντε αδέλφια της τις γιορτές. Μπορεί και να το κάνουν όμως, και τα δώρα τους να είναι πολύ πιο σημαντικά γι αυτούς από ότι μπορούμε να φανταστούμε … μια πιο μεγάλη μερίδα φαγητού για εκείνη τη μέρα ή μια πέτρα σε περίεργο σχήμα που βρήκαν στην μεγάλη χωμάτινη αλάνα δίπλα από το σπίτι τους που η Sabiya θα την φυλάξει και θα την θεωρεί το Χριστουγεννιάτικο της δώρο. Και μπορεί να την βάλει δίπλα στα υπόλοιπα της δώρα, όλες εκείνες τις πέτρες που ο πατέρας και η μητέρα της βρίσκουν κατά καιρούς στα χωράφια που δουλεύουν. Κι ίσως και γι αυτούς κάθε περίεργη πέτρα που βρίσκουν να είναι ένας μικρός θησαυρός για τα παιδιά τους. Και να είναι ευτυχισμένοι γιατί με αυτά έχουν συνδυάσει την χαρά τους και κανένας δεν μπορεί να τους την κλέψει.
Δεν θα της έγραφα τίποτα για τα Χριστούγεννα εδώ, για τα πλούσια γεύματα που πλημμυρίζουν τα τραπέζια μας, για τις αγορές δώρων για τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά, για τις μουσικές στους δρόμους και για τον κόσμο που νιώθεις ότι δεν περπατάει αλλά είναι σταματημένος και δεν κινείται. Δεν θα της περιέγραφα το γιορτινό κλίμα γιατί δεν θα μπορούσε να το καταλάβει και γιατί δεν υπάρχει λόγος να το καταλάβει.
Η Sabiya θα περάσει τις γιορτές της κάνοντας ακριβώς ότι κάνει κάθε μέρα, ίσως μόνο με μια μικρή ξεκούραση από το σχολείο της. Θα παίξει με τα ίδια αυτοσχέδια παιχνίδια και δεν θα περιμένει να ξετυλίξει το καινούργιο της παιχνίδι που θα βρει κάτω από το δέντρο. Γιατί ούτε καινούργια παιχνίδια θα υπάρχουν ούτε ένα πλαστικό δέντρο γεμάτο μπάλες και λαμπάκια για να το βάλουν από κάτω. Δεν θα δει βεγγαλικά να γεμίζουν τον ουρανό όταν θα αλλάζει ο χρόνος…
Εκείνη τα βεγγαλικά μπορεί να τα νιώθει μέσα της και να τα βλέπει κάθε μέρα…όταν η μητέρα της την παίρνει κάθε βράδυ μια αγκαλιά, όταν στο σχολείο αποκτήσει ένα καινούργιο μολύβι, όταν η μεγάλη της αδελφή της χαρίσει ένα ζευγάρι σαγιονάρες γιατί δεν της κάνουν πια, όταν καταφέρει να ταΐσει τα ζώα μόνη της χωρίς την βοήθεια του πατέρα της. Αυτές είναι οι στιγμές της μικρής μου φίλης από το Πακιστάν, οι στιγμές που μπορώ να φανταστώ αυτό το σοβαρό μικρό πρόσωπο να χαμογελάει…
Και θέλω να πιστεύω ότι χαμογελάει συχνά… γιατί είναι υγιής και δεν πάσχει από τις ασθένειες που θερίζουν την περιοχή που μένει, γιατί για να φέρει νερό στο σπίτι της χρειάζεται να περπατήσει μόνο ένα χιλιόμετρο και δεν χρειάζεται να πάει στο διπλανό χωρίο, γιατί το σπίτι που μένει είναι κτισμένο από πέτρα και σίδερα και όχι από λάσπη όπως τα περισσότερα σπίτια του οικισμού της, γιατί πάει σχολείο και δεν στερείται το δικαίωμα της μόρφωσης…
Θέλω να την σκέφτομαι ευτυχισμένη και θέλω η επόμενη φωτογραφία της που θα δω να τη δείχνει χαμογελαστή και όχι με το σφιγμένο χαμόγελο που τη βλέπω τώρα.
Η κάρτα αυτή δεν ξέρω τι χαρά μπορεί να της δώσει, εάν είναι μικρή ή μεγάλη, ασήμαντη ή σημαντική. Μου φτάνει μονάχα ότι θα πέσει το βράδυ να κοιμηθεί και θα σκέφτεται ότι κάπου μακριά, σε μια χώρα που δεν ξέρει καν που είναι, κάποιος την σκέφτεται…και της έστειλε ένα μικρό κομμάτι χαρτί με χρώματα και κάποιες άγνωστες λέξεις πάνω…και είναι μόνο γι αυτήν, για κανέναν άλλο.
Κι όταν θα πέσω κι εγώ το βράδυ να κοιμηθώ θα ξέρω ότι κάπου μακριά, στο Πακιστάν, ένα μικρό κορίτσι 7 ετών κρατάει στα χέρια του κάτι δικό μου, κάτι αποκλειστικά για εκείνη, κάτι που θέλω να πιστεύω ότι θα την κάνει να δει μερικά ακόμα βεγγαλικά να χρωματίζουν την ψυχή της.