χρώμα ξεβαμμένο...πόρτες μισάνοικτες...πατζούρια που λείπουν...ο ήχος των χαλικιών από το περπάτημα μου...δωμάτια καμένα...ύπαρξη ζωής που αναζητά καταφύγιο...υποστυλώματα έτοιμα να «λυγίσουν»...μία πινακίδα που παλεύει με το χρόνο για να θυμίζει...πεταμένο παπούτσι ανάμνηση του καλοκαιριού...το νούμερο του δωματίου πάνω στην πόρτα...μέσα κανείς...μία πλαστική κούκλα έξω από ένα δωμάτιο...το μόνο «ζωντανό» στοιχείο...εγκατάλειψη...αδιαφορία...άγνοια...απογοήτευση...λύπη...γιατί;
φωτογραφίες από το ερειπωμένο Ξενία του Άρη Κωνσταντινίδη στην παραλία της Αμνισού, στο Ηράκλειο Κρήτης
1 σχόλιο:
...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ...ΚΑΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΗ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΗΘΟΣ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΞΟΠΛΙΣΕ Ο ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΤΗ ΣΤΡΩΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ -ΚΑΙ- ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ...ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ Ή ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΩΝΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΡΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ...ODYSS
Δημοσίευση σχολίου