Κοίτα ψηλά...

Να το θυμάστε…Θα έρθει και η μέρα που θα σκοντάψω…θα πέσω πάνω σε κανένα περαστικό που θα μου φωνάξει «κοίτα μπροστά σου κοπέλα μου»…αλλά εγώ δεν παίρνω το μάθημα μου. Συνεχίζω να κοιτάω ψηλά, γιατί ψηλά κρύβει το Ηράκλειο τους πιο ωραίους θησαυρούς του. Τους θησαυρούς που το οπτικό πεδίο μας δεν μπορεί να τους εντοπίσει μέσα στους στενούς δρόμους αλλά που είναι εκεί, από πάνω μας, που μας φωνάζουν να τους δούμε, να τους θυμηθούμε και να τους ξυπνήσουμε από το βαθύ ύπνο στον οποίο τους έχουμε υποχρεώσει να ζούνε για πολλές δεκαετίες.




Σοβάδες που κρέμονται, πατζούρια έτοιμα να πέσουν, μπαλκόνια ερείπια γεμάτα από επικίνδυνες ρωγμές… Μια ρωγμή δυστυχώς είναι τα περισσότερα κτίρια στο κέντρο του Ηρακλείου που σίγουρα ζητάνε κάποιον να τα προσέξει, και να τους ξαναδώσει ζωή.
Μπορεί να τα «προσέχω» με το βλέμμα μου, με τη σκέψη μου κάθε μέρα που περνάω από δίπλα τους…αλλά δεν φτάνει. Τα βλέμματα δεν θεραπεύουν…δυστυχώς δεν φτάνει η δύναμη τους.

Και σ αυτή την πόλη που προσπαθεί να εκσυγχρονίζεται συνεχώς κάποιος πρέπει να κοιτάξει την ιστορία, τη διαδρομή, το ενδιάμεσο εκείνο στάδιο που μας έφερε ως εδώ.

Κάποια χρόνια πριν είχα προλάβει να τραβήξω φωτογραφία το σπίτι που γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης. Δεν το πρόσεξα από την συντήρηση και ανάδειξη του. Την αλήθεια την δείχνει η φωτογραφία…Το πρόσεξα από τη μαρμάρινη επιγραφή που απλά το μαρτυρούσε. Το σπίτι αυτό δεν υπάρχει πια…το κατεδάφισαν πριν καιρό και μάλλον κάτι καινούργιο σύντομα θα το αντικαταστάσει…αν δεν το έχει κάνει ήδη. Δεν ξέρω αν σε κάποιους ήταν ένα απλό συνηθισμένο κτίριο, δεν ξέρω σε ποιον άνηκε, ποια ήταν η κατάσταση του…αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν για χρόνια σε αυτή την κατάσταση και τίποτα δεν έγινε για να αναδειχθεί, για να μετατραπεί ίσως σ’ ένα μικρό μουσείο, ακόμα και φωτογραφικό για τη ζωή του ποιητή μας. Και αλήθεια…πόσοι από εμάς ήξεραν ότι εκεί, σε αυτό το κτίσμα γεννήθηκε ο Νίκος Καζαντζάκης;
Κοιτάτε ψηλά λοιπόν…
Εκεί κοντά στο μπλε του ουρανού φανερώνονται όλες οι ομορφιές αυτής της πόλης…

Υ.γ: με χαρά είδα ότι αυτή την εβδομάδα ξεκίνησαν εργασίες σ’ ένα από τα πιο παλιά κτίρια της μικρής Έβανς… ένα από αυτά που καιρό τώρα «πρόσεχα» με το βλέμμα μου…
Εύχομαι σύντομα να δω και αλλού…

Α! και κάτι ακόμα…αν μπορείτε και εσείς…φροντίστε τα λίγο…με το βλέμμα, με τη σκέψη σας…
Ίσως αν γίνουμε πολλοί κάτι να γίνει…