"Κρατούσα στα χέρια μου ένα βιβλίο α ν ά σ α που με έκανε για λίγο να ξεφύγω, να χαλαρώσω, να γίνω πάλι παιδί και να διαβάζω στον ίδιο μου τον εαυτό παραμύθια. Ένα βιβλίο μαγικό που έχει τη δύναμη να σε ταξιδεύει από το τ ώ ρ α, το παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον, μα πάνω από όλα στο π ο τ έ… σε αυτό που δεν έχουμε ζήσει ακόμα και που μπορεί να μη ζήσουμε ποτέ… στον φανταστικό κόσμο της Λουκίας.
Οι ι σ τ ο ρ ί ε ς αρχίζουν και μπλέκονται με τους μ ύ θ ο υ ς και με τις αλήθειες και καταλήγουν όλες μαζί να γίνουν π α ρ α μ ύ θ ι α.
Όλο το βιβλίο έχει ένα κινηματογραφικό γράψιμο. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ένα κομμάτι της Λουκίας ανήκει στον κινηματογράφο. Διαβάζοντας το οι προτάσεις του κάθε κειμένου θυμίζουν το καρέ ενός φιλμ. Μπορείς εύκολα να φανταστείς την κάμερα να ζουμάρει και να απομακρύνεται ανάλογα με την στιγμή που περιγράφεται.
Μπορείς να φαντάζεσαι συνέχεια την εικόνα των πραγμάτων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ένα απίστευτο παιχνίδι εικόνων που εναλλάσσονται λαμβάνει μέρος. Κάποιες φορές η περιγραφή είναι τόσο δυνατή που το σκηνικό μοιάζει έτοιμο, στημένο από τη Λουκία για εμάς. Άλλες φορές το στήνουμε όπως θέλουμε, στο χώρο μας ή στο χώρο που θα θέλαμε να το ζήσουμε. Τα πρόσωπα στα παραμύθια γίνονται δικά μας πρόσωπα, τα μέρη δικά μας μέρη και οι στιγμές που περιγράφονται δικές μας κι αυτές. Τα σημεία μοιάζουν σαν τα έχουμε ονειρευτεί, φανταστεί ή ακόμα και ζήσει.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι ότι στις ταινίες της Λουκίας βλέπεις την ποίηση και την αφήγηση της ,και στα βιβλία της βλέπεις κινηματογράφο και σκηνοθεσία στις ίδιες τις λέξεις. Αυτό δείχνει πόσο συνολικά λειτουργούν αυτές οι τέχνες μέσα της και ότι δεν λειτουργεί ανεξάρτητα σαν σκηνοθέτης ή σαν συγγραφέας.
Το θετικό είναι να βλέπεις ότι στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν παραμύθια όταν οι άλλοι γράφουν για κρίσεις, διακρίσεις, ανακρίσεις…
Και το πιο σημαντικό απ όλα είναι ότι φαίνεται ότι έχουν βγει από μέσα της. Την φαντάζομαι σε ανυποψίαστες στιγμές να ανοίγει τα χαρτιά της και να γράφει ένα παραμύθι και να το ξανακλείνει. Σαν να μην γράφτηκαν απλά για να γραφτεί ένα βιβλίο αλλά για να βγουν από μέσα της. Σαν μια προσωπική κατάθεση ψυχής σε ανυποψίαστο χρόνο.
Αυτό που είναι ξεχωριστό σε αυτό το βιβλίο είναι ότι γυρνάς ξανά και ξαναδιαβάζεις τα παραμύθια που ξεχώρισες και μετά θες να διαβάσεις και στους δικού σου ανθρώπους. Έπιασα τον εαυτό μου να επιστρέφει σε κάποια από αυτά συνέχεια. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με άρχοντες και βασιλιάδες… ή φανταστικούς κόσμους… ίσως γιατί μου θύμιζαν την δικιά μου παιδική ηλικία και τα παραμύθια που εγώ διάβαζα μικρή.
Και κάθε φορά που ένα παραμύθι τελειώνει και ξεκινάει ένα άλλο, είναι σαν να βγαίνεις από ένα όνειρο και να ετοιμάζεσαι να μπεις σε ένα καινούργιο. Όλη αυτή η εναλλαγή εικόνων… ονείρων και στιγμών σε κάνει να μπερδεύεσαι… για το ποιο είναι το αληθινό, αυτό που διαβάζεις ή αυτό που ζεις; Γι αυτό και θα ήθελα να τελειώσω με μία ερώτηση από το παραμύθι «Τα όνειρα που κρατιόντουσαν κρεμασμένα στα σύννεφα» που ρωτάει…
«Από πού ονειρευόμαστε; Μπροστά ή πίσω από τα μάτια;» "
Οι ι σ τ ο ρ ί ε ς αρχίζουν και μπλέκονται με τους μ ύ θ ο υ ς και με τις αλήθειες και καταλήγουν όλες μαζί να γίνουν π α ρ α μ ύ θ ι α.
Όλο το βιβλίο έχει ένα κινηματογραφικό γράψιμο. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ένα κομμάτι της Λουκίας ανήκει στον κινηματογράφο. Διαβάζοντας το οι προτάσεις του κάθε κειμένου θυμίζουν το καρέ ενός φιλμ. Μπορείς εύκολα να φανταστείς την κάμερα να ζουμάρει και να απομακρύνεται ανάλογα με την στιγμή που περιγράφεται.
Μπορείς να φαντάζεσαι συνέχεια την εικόνα των πραγμάτων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ένα απίστευτο παιχνίδι εικόνων που εναλλάσσονται λαμβάνει μέρος. Κάποιες φορές η περιγραφή είναι τόσο δυνατή που το σκηνικό μοιάζει έτοιμο, στημένο από τη Λουκία για εμάς. Άλλες φορές το στήνουμε όπως θέλουμε, στο χώρο μας ή στο χώρο που θα θέλαμε να το ζήσουμε. Τα πρόσωπα στα παραμύθια γίνονται δικά μας πρόσωπα, τα μέρη δικά μας μέρη και οι στιγμές που περιγράφονται δικές μας κι αυτές. Τα σημεία μοιάζουν σαν τα έχουμε ονειρευτεί, φανταστεί ή ακόμα και ζήσει.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι ότι στις ταινίες της Λουκίας βλέπεις την ποίηση και την αφήγηση της ,και στα βιβλία της βλέπεις κινηματογράφο και σκηνοθεσία στις ίδιες τις λέξεις. Αυτό δείχνει πόσο συνολικά λειτουργούν αυτές οι τέχνες μέσα της και ότι δεν λειτουργεί ανεξάρτητα σαν σκηνοθέτης ή σαν συγγραφέας.
Το θετικό είναι να βλέπεις ότι στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν παραμύθια όταν οι άλλοι γράφουν για κρίσεις, διακρίσεις, ανακρίσεις…
Και το πιο σημαντικό απ όλα είναι ότι φαίνεται ότι έχουν βγει από μέσα της. Την φαντάζομαι σε ανυποψίαστες στιγμές να ανοίγει τα χαρτιά της και να γράφει ένα παραμύθι και να το ξανακλείνει. Σαν να μην γράφτηκαν απλά για να γραφτεί ένα βιβλίο αλλά για να βγουν από μέσα της. Σαν μια προσωπική κατάθεση ψυχής σε ανυποψίαστο χρόνο.
Αυτό που είναι ξεχωριστό σε αυτό το βιβλίο είναι ότι γυρνάς ξανά και ξαναδιαβάζεις τα παραμύθια που ξεχώρισες και μετά θες να διαβάσεις και στους δικού σου ανθρώπους. Έπιασα τον εαυτό μου να επιστρέφει σε κάποια από αυτά συνέχεια. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με άρχοντες και βασιλιάδες… ή φανταστικούς κόσμους… ίσως γιατί μου θύμιζαν την δικιά μου παιδική ηλικία και τα παραμύθια που εγώ διάβαζα μικρή.
Και κάθε φορά που ένα παραμύθι τελειώνει και ξεκινάει ένα άλλο, είναι σαν να βγαίνεις από ένα όνειρο και να ετοιμάζεσαι να μπεις σε ένα καινούργιο. Όλη αυτή η εναλλαγή εικόνων… ονείρων και στιγμών σε κάνει να μπερδεύεσαι… για το ποιο είναι το αληθινό, αυτό που διαβάζεις ή αυτό που ζεις; Γι αυτό και θα ήθελα να τελειώσω με μία ερώτηση από το παραμύθι «Τα όνειρα που κρατιόντουσαν κρεμασμένα στα σύννεφα» που ρωτάει…
«Από πού ονειρευόμαστε; Μπροστά ή πίσω από τα μάτια;» "
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την παρουσίαση του βιβλίου της Λουκία Ρικάκη "Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας" στο Παγοποιείο τον χειμώνα του 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου