Νίκος Μόσχος | στα όρια του αληθινού

Είναι τόσο ζωντανές που νομίζεις ότι οι φιγούρες αυτές θα σου μιλήσουν, θα σε αγγίξουν, που νομίζεις ότι είναι υπαρκτά πρόσωπα ..φίλοι, γνωστοί, οικογένεια. Είναι πρόσωπα τόσο εκφραστικά που σχεδόν καταφέρνεις να διαβάσεις τις σκέψεις τους…Η λεπτομέρεια στο πρόσωπο, στο σώμα , στα ρούχα αλλά ταυτόχρονα και η παραμόρφωση που αρκετές φορές σκόπιμα έχουν, σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σε μια γωνιά του πίνακα και κοιτάς κρυφά παρακολουθώντας τη σκηνή να διαδραματίζεται μπροστά σου…σαν να ακούς τους διάλογους…σαν να τους δημιουργείς εσύ όπως θα ήθελες να είναι…

Τα χρώματα μουντά, σε αποχρώσεις του γκρι και του καφέ, θυμίζουν «βρώμικα» σκηνικά της καθημερινότητας μας, της κάθε ανυποψίαστης στιγμής μας. Το φόντο τις περισσότερες φορές δημιουργεί μία προοπτική ατμόσφαιρα, με τους τοίχους να γέρνουν προκλητικά λες και το δωμάτιο πολλές φορές αρχίζει να στενεύει, σαν να θέλει να καταπιεί αυτούς που το κατοικούν. Ένα παραπλανητικό βλέμμα σε κάθε γωνιά λες και κοιτάς μέσα από κάποιο περίεργο φακό, που παραμορφώνει ότι κρύβεται από πίσω. Ένας κόσμος ξεχωριστός, περίεργος αλλά τόσο κοντά στην πραγματικότητα, στα χρώματα που μας περιβάλλουν, στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν…σαν να κρυφοκοιτάς από τις κλειδαρότρυπες άγνωστων ανθρώπων , παρακολουθώντας κάθε τους ασήμαντη και σημαντική στιγμή.

Είναι ο κόσμος του Νίκου Μόσχου, ενός νέου καλλιτέχνη που είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε να λέμε ότι είναι Ηρακλειώτης. Τα χέρια του Νίκου ήταν τα χέρια που αναπαράστησαν τα χέρια του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στην ταινία Ελ Γκρέκο και έργα του, αντίγραφα από πίνακές του Ελ Γκρέκο φιλοξενούνται εδώ και δύο εβδομάδες περίπου στην μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στην Πύλη Βηθλεέμ. Ένας νέος καλλιτέχνης, με ένα πολύ ξεχωριστό ύφος που κάνει τη δουλειά του αναγνωρίσιμη και ξεχωριστή. Μία φορά αν δεις τη δουλειά του Νίκου Μόσχου, μπορείς πάντα να την ξεχωρίζεις ανάμεσα σε όσες και να την εκθέσουν…και πάντα θα νιώθεις ότι θες να την αγγίξεις, σαν να είναι πίνακες τρισδιάστατοι, για να βεβαιωθείς ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι αληθινό και ότι οι φιγούρες δεν είναι έτοιμες να βγουν από μέσα και να αρχίσουν να τρέχουν δίπλα σου.

Mια ζωγραφική που σε κάνει να την κοιτάς… να σταματάς…να πλησιάζεις τον πίνακα…να απομακρύνεσαι λίγο ξανά…να σκέφτεσαι…να θυμάσαι ίσως…και να κοιτάς κάθε της εκατοστό που έχει πάντα κάτι καινούργιο να σου δώσει.

http://www.nikosmoschos.gr/

Caixa Forum | σεβασμός του σήμερα στο χθες

Με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που ψάχνοντας τυχαία στο ίντερνετ, σε μία από αυτές τις ατέλειωτες ώρες «σερφαρίσματος» στην πληθώρα πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας στην παγκόσμια αρχιτεκτονική, έπεσα πάνω σε μία φωτογραφία… Εντυπωσιάστηκα από μία πρωτότυπη μεταλλική προσθήκη πάνω σε ένα παλιό κτίριο. Μία από τις επεμβάσεις που σε κάνουν να το κοιτάς με τις ώρες, να θες να ψάξεις να βρεις φωτογραφίες από κάθε πλευρά που θα σου εμφανίζει κάθε κρυφό σημείο και σε κάνει να σκέφτεσαι πότε θα μπορούσε να είναι ένα επόμενο ταξίδι με προορισμό τη Μαδρίτη.

Ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο (ο άλλοτε κεντρικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας- Central Eléctrica del Mediodía), ένας μεταλλικός όγκος που μοιάζει να έχει αγκαλιάσει από ψηλά το κτίριο, να το προστατεύει και να το φέρνει στην σημερινή σύγχρονη εποχή, ένας «φυτεμένος» τοίχος στο γειτονικό κτίριο και δύο σπουδαίοι Ελβετοί αρχιτέκτονες οι Jacques Herzog και Pierre de Meuron.

Το κτίριο είναι το Caixa Forum Madrid, ένας πολυχώρος πολιτιστικών δρώμενων συνδεόμενων με διάφορες μορφές τέχνης και φιλοξενώντας εκθέσεις, συναυλίες, προβολές ταινιών, εκπαιδευτικά προγράμματα… ένα κτίριο για τους art lovers και για όσους θέλουν να έρθουν κοντά στην τέχνη. Το κτίριο από μόνο του αποτελεί όμως πόλο έλξης για τον κάθε περαστικό Μαδριλένιο ή επισκέπτη αυτής της πόλης και βρίσκεται στην καρδιά του πολιτιστικού τμήματος της Μαδρίτης, πολύ κοντά στο Μουσείο Prado. Ένα από τα «μαγικά» σημεία του κτιρίου είναι το γεγονός ότι μοιάζει να αιωρείται καθώς δεν είναι πολύ ευδιάκριτα τα σημεία στα οποία πατάει στη γη όλο αυτό το οικοδόμημα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένας σκεπασμένος χώρος εισόδου, σκίασης…σαν μια μυστική στοά που σιγά σιγά μας οδηγεί στο εσωτερικό του κτιρίου. Παράλληλα ο κάθετος «πράσινος τοίχος» που καλύπτει το διπλανό κτίριο προσδίδει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον και καταφέρνει να καλύψει μια ίσως αδιάφορη όψη του γειτονικού κτιρίου που μπορεί να αλλοίωνε την συνολική εικόνα του Caixa Forum. Ο τοίχος αυτός έγινε σε συνεργασία με τον βοτανολόγο Patrick Blanc και σύμφωνα με τον Jacques Herzog αποτελεί « μία σύνδεση με τον Βοτανικό Κήπο και τον περιβάλλοντα χώρο του Paseo del Prado».

« Το μοναδικό υλικό από τον παλιό ηλεκτρικό σταθμό το οποίο μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ήταν το κέλυφος από τούβλο. Για να συλλάβουμε την ιδέα των νέων αρχιτεκτονικών στοιχείων που έπρεπε να εισάγουμε σε αυτό το έργο και για να το πραγματοποιήσουμε έπρεπε να ξεκινήσουμε με μία χειρουργική επέμβαση διαχωρίζοντας και αφαιρώντας την βάση και τα μέρη του κτιρίου τα οποία δεν χρειάζονταν πλέον. Αυτό δημιούργησε ένα καινοφανή και εντυπωσιακό προοπτικό το οποίο άμεσα έλυσε ένα μέρος των προβλημάτων που είχαν δημιουργηθεί εξαιτίας της τοποθεσίας.

Η αφαίρεση της βάσης του κτιρίου δημιούργησε μία καλυμμένη πλατεία κάτω από το τούβλινο κέλυφος που κάνει το κτίριο να μοιάζει πως αιωρείται πάνω από το επίπεδο του δρόμου. Αυτός ο χώρος κάτω από το CaixaForum προσφέρει σκιά στους επισκέπτες που θέλουν να γνωρίσουν το κτίριο αλλά την ίδια στιγμή αποτελεί και την κεντρική είσοδο.

Προβλήματα όπως η στενότητα των περιφερειακών δρόμων, η τοποθέτηση της κύριας εισόδου, και η αρχιτεκτονική ταυτότητα αυτού του ινστιτούτου σύγχρονης τέχνης θα μπορούσαν να λυθούν μονάχα με μια πολεοδομική και γλυπτική χειρονομία.»

Herzog & de Meuron

Είναι μία από τις φορές που ένα κτίριο μπορεί πραγματικά να γίνει ένας λόγος για ταξίδι, μια προσμονή και μια ελπίδα ότι το παλιό και το νέο μπορούν να συνταξιδεύουν χωρίς να κλέβει το ένα από την ομορφιά του άλλου…ραντεβού στη Μαδρίτη λοιπόν…

χαμένες στιγμές

χρώμα ξεβαμμένο...πόρτες μισάνοικτες...πατζούρια που λείπουν...ο ήχος των χαλικιών από το περπάτημα μου...δωμάτια καμένα...ύπαρξη ζωής που αναζητά καταφύγιο...υποστυλώματα έτοιμα να «λυγίσουν»...μία πινακίδα που παλεύει με το χρόνο για να θυμίζει...πεταμένο παπούτσι ανάμνηση του καλοκαιριού...το νούμερο του δωματίου πάνω στην πόρτα...μέσα κανείς...μία πλαστική κούκλα έξω από ένα δωμάτιο...το μόνο «ζωντανό» στοιχείο...εγκατάλειψη...αδιαφορία...άγνοια...απογοήτευση...λύπη...γιατί;

φωτογραφίες από το ερειπωμένο Ξενία του Άρη Κωνσταντινίδη στην παραλία της Αμνισού, στο Ηράκλειο Κρήτης