Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

...όλα της γης τα χρώματα...


...θα μπορούσαν να είναι αφηρημένοι πίνακες ζωγραφικής...
...είναι όμως εικόνες από τον καμβά της ίδιας της γης...
...αεροφωτογραφίες από το ντοκιμαντέρ "Home"...
...γιατί της γης τα χρώματα δεν χωράνε σε καμία παλέτα...
καλημέρα...

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Barcelona en detalles

Η Βαρκελώνη που αγαπώ μέσα από φωτογραφίες…μέσα από στιγμές...


Όταν μια πόλη μπορεί μόνο να σε μαγεύει και να σε κάνει δική της τότε πρέπει πάντα να της δίνεις την υπόσχεση ότι θα επιστρέψεις. Και το έκανα…4 χρόνια μετά.

Παρέμεινε ίδια και είχε άλλους τόσους λόγους για να την αγαπήσω περισσότερο.

…για τις κρυμμένες πλατείες της που ξεφυτρώνουν ξαφνικά μπροστά σου και σε εγκλωβίζουν ευχάριστα μέσα τους, όπως την μικρή πλατεία St.Filip Neri που μπορώ να κάτσω με τις ώρες να κοιτάω τους ψηλούς τοίχους που την περιτριγυρίζουν και τα σημάδια από τις σφαίρες από τις εκτελέσεις που υπάρχουν ακόμα πάνω τους. Μια πλατεία που με μία μελαγχολική ομορφιά σου θυμίζει ακόμα και σήμερα την ιστορία της.

…για τα κίτρινα άνθη που είχαν γεμίσει τους δρόμους και έπεφταν σαν βροχή από τα δέντρα μέσα στο καλοκαίρι …μία κίτρινη θερινή βροχή που απλά σε χάιδευε στο σώμα…

…για όλα εκείνα τα πολύχρωμα πλακάκια που με έκαναν να σταματώ όποτε έμπαινα σε ένα χώρο, σε σπίτια, σε μουσεία, σε μαγαζιά, και να τα κοιτάω και να τα φωτογραφίζω …παντού πολύχρωμα πλακάκια που μόνο με μία φωτογραφία μπορούσα να τα κρατήσω για πάντα στην μνήμη μου.

…για όλες τις δημιουργίες του μεγάλου Gaudi που όσες φορές και να μπω μέσα είναι πάντα σαν να τις βλέπω για πρώτη φορά. Μπορούν να σε εκπλήξουν το ίδιο και να σε παρασύρουν μέσα τους θαυμάζοντας συνεχώς το απέραντο μυαλό αυτού του ανθρώπου …και είναι στιγμές που νιώθεις τόσο μικρός μπροστά στα έργα του αλλά και τόσο γεμάτος μέσα σου, που αυτή η αίσθηση δεν συγκρίνεται με τίποτα. Είναι ο απόλυτος θαυμασμός και σεβασμός στον αρχιτέκτονα που έκανε πραγματικότητα ότι παραμυθένιο φανταζόταν.

…για το γερμανικό περίπτερο του Mies van der Rohe που η σκέψη και μόνο ότι σχεδιάστηκε το 1929 σε τρομάζει και σε κάνει να το θαυμάζεις ακόμα περισσότερο για τις αρχιτεκτονικές του γραμμές και για την διάσημη Barcelona Chair που είναι εκεί μέσα ταλαιπωρημένη από το χρόνο αλλά διαθέσιμη να την θαυμάσεις. Το γυναικείο άγαλμα που πατάει πάνω στο νερό κρατάει εκεί όλες τις σκέψεις των ανθρώπων που έχουν μπει μέσα σ αυτό το χώρο …και θα φυλακίσει σίγουρα και τις δικές σου.

…για τα χρώματα και τις διαφορετικές μυρωδιές της Boqueria, της πολύχρωμης αγοράς στο κέντρο της πόλης που χάνεσαι στους διαδρόμους χαζεύοντας τα προϊόντα περισσότερο σαν εκθέματα παρά σαν είδη προς αγορά.

…για την clara, το πιο δροσερό ποτό του καλοκαιριού που δεν είναι τίποτα άλλο από μπύρα αναμεμιγμένη με λεμονάδα…

…και για τον café con hielo, ο δικός τους τρόπος να πίνουν παγωμένο καφέ…

…για τις διαφορετικές υφές με τις οποίες έχει ντύσει ο Gaudi τις δημιουργίες του, μ ένα ατελείωτο παιχνίδι από σπασμένα κεραμικά, σαν ένα πάζλ με ακανόνιστα κομμάτια…

…για τα ποδήλατα που προσφέρονται στους πολίτες της πόλης, το γνωστό bicing, για να μην χρησιμοποιούν αυτοκίνητα και μηχανάκια και κάνει τους βαρκελονέζους να τρέχουν πάνω κάτω με τα κόκκινα μικρά ποδηλατάκια …γιατί με τα ποδήλατα βλέπεις την πόλη αλλιώς …και θα σ αρέσει πολύ περισσότερο έτσι...

…για τα τόσα πολλά μουσεία που θα σε πονέσουν τα πόδια σου για να τα περπατήσεις και που δεν θα ξέρεις ποιο να διαλέξεις και που να πρωτοπάς.

…για τα ανυποψίαστα γλυπτά που συναντάς σε διάφορα σημεία της πόλης, είτε σε δρόμους είτε και πάνω στο νερό…

…για τα πολλαπλά σημεία που σου προσφέρει αυτή η πόλη για να ξαποστάσεις και να απολαύσεις την θέα που απλώνεται μπροστά σου...

…για το madame jasmine…το καφέ-μπαρ με τις περισσότερες αναμνήσεις που την πρώτη μέρα με λύπη το συνάντησα κλειστό αλλά τις επόμενες μέρες ήταν εκεί να μου θυμίσει όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές που κρατούσε μέσα του…

…και για το μεγάλο γλυπτό με τον γάτο του Botero που στέκει χρόνια τώρα απέναντι από το Madame Jasmine στην Rambla del Raval, και προσέχει μέρα και νύχτα την πολυπολιτισμική αυτή πλατεία.

…για τα έντονα χρώματα και τις ξεφτισμένες υφές σε κάθε μικρό καφέ που ανακαλύπτεις στα στενά δρομάκια αυτής της πόλης...

…για την αρχιτεκτονική της, που ξετρυπώνει από παντού, σε μικρό ή μεγάλο, ορατό ή ανυποψίαστο σημείο αυτής της πόλης…

…για τις φιγούρες αυτής της πόλης που δεν διαφέρουν και πολύ από τις δικές μας καθημερινές ανθρώπινες φιγούρες…

…για το ότι μπορείς να συναντήσεις το Νέμο, μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ενυδρείου…

…για τον τρόπο που εκείνοι κυκλικά μαζεύουν τα σπαρτά τους δημιουργώντας ένα είδος landscape art βγαίνοντας από τα όρια της πόλης…

...που έρχεται σε αντίθεση με το θέαμα που αντίκρισα πέρυσι το καλοκαίρι στην Πάρο…

…και για τα χειροποίητα δώρα που σου χαρίζουν φίλοι σου, που είναι πάντα σε αυτή την πόλη και περιμένουν πότε θα επιστρέψεις…

...hasta pronto...

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

The Architect’s Brother | τάξίδι στη φαντασία...

Οι φωτογραφίες τους παραπέμπουν σε σκηνές βωβού κινηματογράφου του περασμένου αιώνα. ..
Το θέμα τους χάνεται μεταξύ του αληθινού και του φανταστικού μας κόσμου…
Στιγμές σουρεαλισμού μπλεγμένες με σκέψεις και κρυφές ελπίδες…
Χρώματα που χάθηκαν στο ξεχασμένο φιλμ που έμεινε μέσα στο συρτάρι…
Σκηνικά ενός ονείρου ή μίας επιθυμίας…
Ένας κόσμος καλύτερος ή μία ουτοπία…
Όλα αυτά μπορεί κανείς να τα νιώσει μέσα από τους φωτογραφικούς "πινάκες" των Robert και Shana ParkeHarrison. Το project τους με τίτλο The Architects Brother με ταξίδεψε …ελπίζω και εσάς…

Suspended field (Θα σώσω κομμάτι κομμάτι ότι μπορώ...)

Cloudcatcher (Λατρεύω τον τίτλο …θα ήθελα να ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς…)

Flying Lesson (Θα με πάρετε μαζί σας εκεί ψηλά;)

Cloud Cleaner (Όταν ήμουν παιδί κοιτούσα τα σύννεφα και σκεφτόμουν ότι αν είχα μία σκάλα πόσο ψηλά θα έφτανε για να ανεβώ στα σύννεφα;
…αλήθεια το έκανα…)

Garden of Selves (...και ο προσωπικός μας χώρος όλο και μικραίνει…)

Suspension (Ας αφήσουμε τα σύννεφα εκεί ψηλά …είναι από τα λίγα πράγματα που έχουν μείνει άθιχτα να μας ακολουθούν και να τα ακολουθούμε…)


Forestbed (…και αν δεν μπορούσα να κοιμάμαι πάνω στα σύννεφα …ας κοιμόμουν τουλάχιστον πάνω από τα δέντρα…)

Pollination (..αι να φτάνουν «μουσαφίρηδες» στο πρόσωπο μου που θα τους έχει ταξιδέψει ο άνεμος…)


Οι φωτογραφίες αυτές συντέθηκαν το 2000 από τους καλλιτέχνες και το βιβλίο τους μπήκε στη λίστα τον Times σαν ένα από τα 10 καλύτερα φωτογραφικά λευκώματα της χρονιάς. Το ζευγάρι προσπαθεί, μέσα από μεταφορικά νοήματα να δείξει την εικόνα του κόσμου μας και πώς αυτός αλλοιώνεται σιγά σιγά.

Μία μονοχρωματική, μελαγχολική και ποιητική διήγηση…

(Τα σχόλια στις παρενθέσεις ήταν σκέψεις της στιγμής για να συνοδεύουν τις φωτογραφίες τους που εμένα με ταξίδεψαν…)

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

HOME (Trailer)



Ένα εκπληκτικό ντοκυμαντέρ για όλα αυτά που προλαβαίνουμε ακόμα να σώσουμε...

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας


"Κρατούσα στα χέρια μου ένα βιβλίο α ν ά σ α που με έκανε για λίγο να ξεφύγω, να χαλαρώσω, να γίνω πάλι παιδί και να διαβάζω στον ίδιο μου τον εαυτό παραμύθια. Ένα βιβλίο μαγικό που έχει τη δύναμη να σε ταξιδεύει από το τ ώ ρ α, το παρόν, στο παρελθόν, στο μέλλον, μα πάνω από όλα στο π ο τ έ… σε αυτό που δεν έχουμε ζήσει ακόμα και που μπορεί να μη ζήσουμε ποτέ… στον φανταστικό κόσμο της Λουκίας.
Οι ι σ τ ο ρ ί ε ς αρχίζουν και μπλέκονται με τους μ ύ θ ο υ ς και με τις αλήθειες και καταλήγουν όλες μαζί να γίνουν π α ρ α μ ύ θ ι α.
Όλο το βιβλίο έχει ένα κινηματογραφικό γράψιμο. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ένα κομμάτι της Λουκίας ανήκει στον κινηματογράφο. Διαβάζοντας το οι προτάσεις του κάθε κειμένου θυμίζουν το καρέ ενός φιλμ. Μπορείς εύκολα να φανταστείς την κάμερα να ζουμάρει και να απομακρύνεται ανάλογα με την στιγμή που περιγράφεται.
Μπορείς να φαντάζεσαι συνέχεια την εικόνα των πραγμάτων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ένα απίστευτο παιχνίδι εικόνων που εναλλάσσονται λαμβάνει μέρος. Κάποιες φορές η περιγραφή είναι τόσο δυνατή που το σκηνικό μοιάζει έτοιμο, στημένο από τη Λουκία για εμάς. Άλλες φορές το στήνουμε όπως θέλουμε, στο χώρο μας ή στο χώρο που θα θέλαμε να το ζήσουμε. Τα πρόσωπα στα παραμύθια γίνονται δικά μας πρόσωπα, τα μέρη δικά μας μέρη και οι στιγμές που περιγράφονται δικές μας κι αυτές. Τα σημεία μοιάζουν σαν τα έχουμε ονειρευτεί, φανταστεί ή ακόμα και ζήσει.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι ότι στις ταινίες της Λουκίας βλέπεις την ποίηση και την αφήγηση της ,και στα βιβλία της βλέπεις κινηματογράφο και σκηνοθεσία στις ίδιες τις λέξεις. Αυτό δείχνει πόσο συνολικά λειτουργούν αυτές οι τέχνες μέσα της και ότι δεν λειτουργεί ανεξάρτητα σαν σκηνοθέτης ή σαν συγγραφέας.
Το θετικό είναι να βλέπεις ότι στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν παραμύθια όταν οι άλλοι γράφουν για κρίσεις, διακρίσεις, ανακρίσεις…
Και το πιο σημαντικό απ όλα είναι ότι φαίνεται ότι έχουν βγει από μέσα της. Την φαντάζομαι σε ανυποψίαστες στιγμές να ανοίγει τα χαρτιά της και να γράφει ένα παραμύθι και να το ξανακλείνει. Σαν να μην γράφτηκαν απλά για να γραφτεί ένα βιβλίο αλλά για να βγουν από μέσα της. Σαν μια προσωπική κατάθεση ψυχής σε ανυποψίαστο χρόνο.
Αυτό που είναι ξεχωριστό σε αυτό το βιβλίο είναι ότι γυρνάς ξανά και ξαναδιαβάζεις τα παραμύθια που ξεχώρισες και μετά θες να διαβάσεις και στους δικού σου ανθρώπους. Έπιασα τον εαυτό μου να επιστρέφει σε κάποια από αυτά συνέχεια. Τα περισσότερα έχουν να κάνουν με άρχοντες και βασιλιάδες… ή φανταστικούς κόσμους… ίσως γιατί μου θύμιζαν την δικιά μου παιδική ηλικία και τα παραμύθια που εγώ διάβαζα μικρή.
Και κάθε φορά που ένα παραμύθι τελειώνει και ξεκινάει ένα άλλο, είναι σαν να βγαίνεις από ένα όνειρο και να ετοιμάζεσαι να μπεις σε ένα καινούργιο. Όλη αυτή η εναλλαγή εικόνων… ονείρων και στιγμών σε κάνει να μπερδεύεσαι… για το ποιο είναι το αληθινό, αυτό που διαβάζεις ή αυτό που ζεις; Γι αυτό και θα ήθελα να τελειώσω με μία ερώτηση από το παραμύθι «Τα όνειρα που κρατιόντουσαν κρεμασμένα στα σύννεφα» που ρωτάει…
«Από πού ονειρευόμαστε; Μπροστά ή πίσω από τα μάτια;» "
Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την παρουσίαση του βιβλίου της Λουκία Ρικάκη "Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας" στο Παγοποιείο τον χειμώνα του 2010