Η τέχνη του να μπορείς να δίνεις ζωή σε κάτι που έχει αφεθεί στο χρόνο, σε κάτι που χάνεται μέρα με τη μέρα, που κανείς δεν προσέχει και κανείς ίσως να μην βρίσκει και ενδιαφέρον...
Ο JR μέσα από πορτραίτα απλών ανθρώπων έφερε στο προσκήνιο το απλό βλέμμα ενός ξυπόλητου παιδιού στην Αφρική, της νεαρής ανύπαντρης μητέρας στην Βραζιλία, της ηλικιωμένης γυναίκας γεμάτης θλίψη στην Σανγκάη, του νεαρού αγοριού με τα μάτια γεμάτα
όνειρα στις γειτονιές της Ινδίας, των ατίθασων και γεμάτων ανησυχίες νέων στο Παρίσι...
Οι άνθρωποι "απο-τύπωνονται" πάνω στα κτίρια, σαν το αποτύπωμα της εποχής, ένα αποτύπωμα τόσο ζωντανό που κρατάει το βλέμμα του περαστικού και το φυλακίζει πάνω του. Ο μισογκρεμισμένος τοίχος ενός σπιτιού κρατάει το βλέμμα ανθρώπων, ίσως και κάτι παραπάνω από ένα απλό βλέμμα, την ψυχή τους την ίδια, την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν το κόσμο... ξεκινώντας από την κάθε μικρή γειτονιά των υποβαθμισμένων πόλεων.
Οι τεράστιες φωτογραφίες καλύπτουν τους ξεφτισμένους σοβάδες, την πέτρα που έχει υποστεί φθορές του χρόνου, τα στέγαστρα των σπιτιών, τα βαγόνια των τρένων, τις προσόψεις κτιρίων...καλύπτουν όλα αυτά που πρέπει να προσέξουμε, ή όλα αυτά που ήδη προσέχουμε για να δούμε πλέον την εικόνα πάνω σε αυτά...
Η πόλη μεταμορφώνεται...αλλάζει...ζωντανεύει...και από απρόσωπη που είναι κάποιες φορές αποκτάει πλέον χαρακτήρα, συνείδηση και προβληματισμούς... Έτσι λοιπόν οι φαβέλες στη Βραζιλία γίνονται ο καθρέφτης για τα μάτια ανθρώπων από τις γειτονιές τους και καθρέφτης αφύπνισης για όσους θέλουν να δουν από πιο κοντά το πραγματικό βλέμμα των ανθρώπων που κατοικούν εκεί... ένα βλέμμα γεμάτο από ελπίδα και ευτυχία...Ευτυχία που κρύβεται κάτω από την αυτοκόλλητη αυτή φωτογραφία, κάτω από το ασπρόμαυρο της χρώμα...ευτυχία που έμμεσα μεταφέρεται και στους γύρω θεατές αυτών των εικόνων...
Και αν ο JR δηλώνει ότι δεν έχει σκοπό να αλλάξει τον κόσμο μέσα από αυτό...σίγουρα το έχει κάνει...Γιατί αν έστω και ένα παιδί που δεν φοράει παπούτσια δει τη φωτογραφία του και αρχίζει και τρέχει χαρούμενο αν και ξυπόλητο πάνω στο άγριο χώμα και χωρίς να το νοιάζει, και η μητέρα του αντικρίζει τα μάτια του στον τοίχο απέναντι από το σπίτι της να της χαμογελάνε, τότε σίγουρα κάτι έχει αλλάξει...Αξίζει για κάθε ένα από αυτά τα χαμόγελα που βγήκαν στις ξεχασμένες αυτές γειτονιές...
Και πλέον και οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι και οι απομονωμένες γωνιές και οι απρόσωπες προσόψεις κτιρίων, όλα πλέον ξαναζωντανεύουν, ζωντανεύουν τις πόλεις αλλά κυρίως ζωντανεύουν τς συνειδήσεις των ανθρώπων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου